Vorlage:1952 Sekundärbibliographie Pädagogik: Unterschied zwischen den Versionen

Aus Romano-Guardini-Handbuch
Zeile 6: Zeile 6:
* [1952-117] [[Konrad Glückert]]: Sind wir am Ende unserer Schulweisheit? Gespräch einer Lehrerin mit einem Kaplan über eine 8. Mädchenklasse, in: [[Katechetische Blätter]], München, 77, 1952, 6, S. 217-224 [Gerner 132] - [Artikel] - [noch nicht online]  
* [1952-117] [[Konrad Glückert]]: Sind wir am Ende unserer Schulweisheit? Gespräch einer Lehrerin mit einem Kaplan über eine 8. Mädchenklasse, in: [[Katechetische Blätter]], München, 77, 1952, 6, S. 217-224 [Gerner 132] - [Artikel] - [noch nicht online]  
* [1952-118] [[Bernhard Heuberger]]: Selbständige Stellungnahme des männlichen Jugendlichen zum Wert des Sittlich-Guten als Grundlage der Personwerdung, Phil. Dissertation, München 1952, zu Romano Guardini S. 8, 115, 170 und 172 [Gerner 135] - [Monographie]/[Doktorarbeit] - [noch nicht online]  
* [1952-118] [[Bernhard Heuberger]]: Selbständige Stellungnahme des männlichen Jugendlichen zum Wert des Sittlich-Guten als Grundlage der Personwerdung, Phil. Dissertation, München 1952, zu Romano Guardini S. 8, 115, 170 und 172 [Gerner 135] - [Monographie]/[Doktorarbeit] - [noch nicht online]  
* [1952-119] [1952-000] [Niederländisch] [[H. M. Kapteyns]]/[[H. M. Kapteijns]]: Rezension zu Jongh, De huidige taak der volksopvoedingi, in: [[Katholiek cultureel tijdschrift streven]], 5/II, 1952, 10 (Juli 1952), S. 352 [neu aufgenommen] – [Artikel] - https://books.google.de/books?id=88IhAQAAIAAJ; zu Romano Guardini:
* [1952-119] [Niederländisch] [[H. M. Kapteyns]]/[[H. M. Kapteijns]]: Rezension zu Jongh, De huidige taak der volksopvoedingi, in: [[Katholiek cultureel tijdschrift streven]], 5/II, 1952, 10 (Juli 1952), S. 352 [neu aufgenommen] – [Artikel] - https://books.google.de/books?id=88IhAQAAIAAJ; zu Romano Guardini:
** S. 352: „In het voortreffelijk artikel van Dr J. F. de Jongh De huidige taak der volksopvoeding worden de problemen dieper en concreter bepaald. De zeer snelle dóór-democratisering van onze westerse wereld, het feit dat de wereld welhaast één complex van interdependente factoren schijnt te zijn geworden, de verzwakking van de oude groepsverbanden, de „clash of cultures“, zijn einige der grote oorzaken, die verantwoordelijkheden hebben geschapen, waarop de mens zeer onvoldoende is voorbereid. Een tragisch gevoel van machteloosheid is gegroeid, omdat de gehele concentratie van macht en inzicht in handen van weinigen (de „managers“) is komen te liggen. Het gevoel van machteloosheid en onverschilligheid, dat hieruit volgt gaat gepaard met een sterker wordend norm-verlies. De voorbereiding op de staatsburgerlijke tak, het bijbrengen van inzicht in en begrip voor de democratie, het verschaffen van de gelegenheid de gemeenschap te ervaren, te leren in een groep iets te beslissen, uit te werken en uit te voeren, en de strijd tegen het normverlies vormen een taak voor onderwijs en maatschappelijk werk in de breedste zin. Het philosophisch antwoord van Guardini en het sociaal-methodisch antwoord van Volksopvoeding beogen hetzelfde. De groepsopvoeding beoogt de kameraadschap, de innerlijke houding waarin de mens zijn menselijke waarde kan handhaven. Wat Guardini en Volksopvoeding verbindt is de zorg voor de vrijheid: „ .... één gedachte .... verbindt al de bovenaangeduide aspecten van de huidige taak der volksopvoeding: de gedachte der vrijheid .... het gaat eigenlijk altijd om het helpen tot grotere innerlijke vrijheid, tot grotere mogelijkheid van zelfbepaling en verantwoordelijkheid, tot vrijere, d.i. innerlijk geleide zelfontplooiing te komen". Het wijsgerig inzicht van mensen als Guardini kan een stevige basis vormen voor de concrete taak der volksopvoeding. Daartoe werden ze hier bijeengeplaatst in wat niet meer kon zijn dan een schets."
** S. 352: „In het voortreffelijk artikel van Dr J. F. de Jongh De huidige taak der volksopvoeding worden de problemen dieper en concreter bepaald. De zeer snelle dóór-democratisering van onze westerse wereld, het feit dat de wereld welhaast één complex van interdependente factoren schijnt te zijn geworden, de verzwakking van de oude groepsverbanden, de „clash of cultures“, zijn einige der grote oorzaken, die verantwoordelijkheden hebben geschapen, waarop de mens zeer onvoldoende is voorbereid. Een tragisch gevoel van machteloosheid is gegroeid, omdat de gehele concentratie van macht en inzicht in handen van weinigen (de „managers“) is komen te liggen. Het gevoel van machteloosheid en onverschilligheid, dat hieruit volgt gaat gepaard met een sterker wordend norm-verlies. De voorbereiding op de staatsburgerlijke tak, het bijbrengen van inzicht in en begrip voor de democratie, het verschaffen van de gelegenheid de gemeenschap te ervaren, te leren in een groep iets te beslissen, uit te werken en uit te voeren, en de strijd tegen het normverlies vormen een taak voor onderwijs en maatschappelijk werk in de breedste zin. Het philosophisch antwoord van Guardini en het sociaal-methodisch antwoord van Volksopvoeding beogen hetzelfde. De groepsopvoeding beoogt de kameraadschap, de innerlijke houding waarin de mens zijn menselijke waarde kan handhaven. Wat Guardini en Volksopvoeding verbindt is de zorg voor de vrijheid: „ .... één gedachte .... verbindt al de bovenaangeduide aspecten van de huidige taak der volksopvoeding: de gedachte der vrijheid .... het gaat eigenlijk altijd om het helpen tot grotere innerlijke vrijheid, tot grotere mogelijkheid van zelfbepaling en verantwoordelijkheid, tot vrijere, d.i. innerlijk geleide zelfontplooiing te komen". Het wijsgerig inzicht van mensen als Guardini kan een stevige basis vormen voor de concrete taak der volksopvoeding. Daartoe werden ze hier bijeengeplaatst in wat niet meer kon zijn dan een schets."
* [1952-120] [[Albert Niedermeyer]]: Handbuch der speziellen Pastoralmedizin: Bd. 5: Seelenleiden und Seelenheilung (Psychopathologie und Psychotherapie), Wien 1952 [neu aufgenommen] – [Monographie] - https://books.google.de/books?id=bQ6arVcXG-gC; zu Romano Guardini im III. Abschnitt. Thomistisch-dantistische Studien zu einer universalistischen Psychotherapie S. 293-390; mindestens S. 305 f., 347, 363 f., 370
* [1952-120] [[Albert Niedermeyer]]: Handbuch der speziellen Pastoralmedizin: Bd. 5: Seelenleiden und Seelenheilung (Psychopathologie und Psychotherapie), Wien 1952 [neu aufgenommen] – [Monographie] - https://books.google.de/books?id=bQ6arVcXG-gC; zu Romano Guardini im III. Abschnitt. Thomistisch-dantistische Studien zu einer universalistischen Psychotherapie S. 293-390; mindestens S. 305 f., 347, 363 f., 370

Version vom 6. August 2024, 11:23 Uhr

  • [1952-114] Wilhelm Arnold: Person, Charakter, Persönlichkeit, in: Jahrbuch für Psychologie, Psychotherapie und medizinische Anthropologie, 1, 1952, S. 275-289 [neu aufgenommen] – [Artikel] - https://books.google.de/books?id=bqgtAAAAMAAJ; wieder in ders.: Person, Charakter, Persönlichkeit, 1975, Band 2; zu Romano Guardini S. 62 - https://books.google.de/books?id=-GAAAAAAMAAJ; zu Romano Guardini:
    • 1952, S. 279/1975, S. 62: „Personsein ist etwas Begründendes und Bleibendes. Personsein hat diesen psychologischen Aspekt, im Hintergrund aber auch einen philosophisch - weltanschaulichen. In diesem Sinn kann schließlich Guardini[17 Romano Guardini: Über Sozialwissenschaft und Ordnung unter Personen In: Unterscheidung des Christlichen, gesammelte Studien v. Romano Guardini, Matthias-Grünewald-Verlag Mainz, 1935.] als Theologe sagen: „Der Mensch ist Person nur, weil Gott ihm Raum schafft für das Mysterium des sich selbst gehörenden geist-leiblichen Wesens.“ (S. 29/30)“
    • S. 288 f.: „Nach der anderen (liberalen) Seite hin gilt es darauf hinzuweisen, das Wesen und das Schicksal der Persönlichkeit nicht aus der Sozietät heraus zu isolieren. Hierauf hat eindringlich R. Guardini[39 R. Guardini: Das Ende der Neuzeit, 1951] hingewiesen, wenn er davor warnt, im Namen einer von Persönlichkeiten getragenen Kultur gegen die heraufkommende Masse zu protestieren. Das Problem der Masse liegt darin „ob die Einebnung, welche mit der Vielzahl gegeben ist, nur zum Verlust der Persönlichkeit oder auch zu dem der Person führt. Das erste darf geschehen, das zweite niemals" (S. 78).
  • [1952-115] Paul Ascher: Die pädagogische Funktion des Symbolisch-Kultischen, Philosophische Dissertation München 1952, zu Romano Guardini S. 28, 34f., 46f., 53, 98, 121, 126, 134f., 141, 156 und 169 (insbesondere zu: Guardini, Vom Geist der Liturgie und zu: Guardini, Von heiligen Zeichen) [Gerner 124] - [Monographie]/[Doktorarbeit] - [noch nicht online]
  • [1952-116] Johannes von den Driesch/Josef Esterhues: Geschichte der Erziehung und Bildung, Bd. II: Vom 17. Jahrhundert bis zur Gegenwart, Paderborn 1952, S. 484-488, besonders S. 485-487 (Bezug zu: Guardini, Grundlegung der Bildungslehre; und zu: Guardini, Welt und Person), außerdem Anmerkungen S. 504, 509 und 520 [Gerner 122] - [Monographie] - https://books.google.de/books?id=JlxZAAAAIAAJ;
  • [1952-117] Konrad Glückert: Sind wir am Ende unserer Schulweisheit? Gespräch einer Lehrerin mit einem Kaplan über eine 8. Mädchenklasse, in: Katechetische Blätter, München, 77, 1952, 6, S. 217-224 [Gerner 132] - [Artikel] - [noch nicht online]
  • [1952-118] Bernhard Heuberger: Selbständige Stellungnahme des männlichen Jugendlichen zum Wert des Sittlich-Guten als Grundlage der Personwerdung, Phil. Dissertation, München 1952, zu Romano Guardini S. 8, 115, 170 und 172 [Gerner 135] - [Monographie]/[Doktorarbeit] - [noch nicht online]
  • [1952-119] [Niederländisch] H. M. Kapteyns/H. M. Kapteijns: Rezension zu Jongh, De huidige taak der volksopvoedingi, in: Katholiek cultureel tijdschrift streven, 5/II, 1952, 10 (Juli 1952), S. 352 [neu aufgenommen] – [Artikel] - https://books.google.de/books?id=88IhAQAAIAAJ; zu Romano Guardini:
    • S. 352: „In het voortreffelijk artikel van Dr J. F. de Jongh De huidige taak der volksopvoeding worden de problemen dieper en concreter bepaald. De zeer snelle dóór-democratisering van onze westerse wereld, het feit dat de wereld welhaast één complex van interdependente factoren schijnt te zijn geworden, de verzwakking van de oude groepsverbanden, de „clash of cultures“, zijn einige der grote oorzaken, die verantwoordelijkheden hebben geschapen, waarop de mens zeer onvoldoende is voorbereid. Een tragisch gevoel van machteloosheid is gegroeid, omdat de gehele concentratie van macht en inzicht in handen van weinigen (de „managers“) is komen te liggen. Het gevoel van machteloosheid en onverschilligheid, dat hieruit volgt gaat gepaard met een sterker wordend norm-verlies. De voorbereiding op de staatsburgerlijke tak, het bijbrengen van inzicht in en begrip voor de democratie, het verschaffen van de gelegenheid de gemeenschap te ervaren, te leren in een groep iets te beslissen, uit te werken en uit te voeren, en de strijd tegen het normverlies vormen een taak voor onderwijs en maatschappelijk werk in de breedste zin. Het philosophisch antwoord van Guardini en het sociaal-methodisch antwoord van Volksopvoeding beogen hetzelfde. De groepsopvoeding beoogt de kameraadschap, de innerlijke houding waarin de mens zijn menselijke waarde kan handhaven. Wat Guardini en Volksopvoeding verbindt is de zorg voor de vrijheid: „ .... één gedachte .... verbindt al de bovenaangeduide aspecten van de huidige taak der volksopvoeding: de gedachte der vrijheid .... het gaat eigenlijk altijd om het helpen tot grotere innerlijke vrijheid, tot grotere mogelijkheid van zelfbepaling en verantwoordelijkheid, tot vrijere, d.i. innerlijk geleide zelfontplooiing te komen". Het wijsgerig inzicht van mensen als Guardini kan een stevige basis vormen voor de concrete taak der volksopvoeding. Daartoe werden ze hier bijeengeplaatst in wat niet meer kon zijn dan een schets."
  • [1952-120] Albert Niedermeyer: Handbuch der speziellen Pastoralmedizin: Bd. 5: Seelenleiden und Seelenheilung (Psychopathologie und Psychotherapie), Wien 1952 [neu aufgenommen] – [Monographie] - https://books.google.de/books?id=bQ6arVcXG-gC; zu Romano Guardini im III. Abschnitt. Thomistisch-dantistische Studien zu einer universalistischen Psychotherapie S. 293-390; mindestens S. 305 f., 347, 363 f., 370
  • [1952-121] Alfons Plankensteiner: Erziehung zur Verantwortung, in: Wiener Zeitschrift für Philosophie, Psychologie und Pädagogik, Wien, 4, 1952/53, S. 262-267, zu Romano Guardini S. 265 und 267 [Gerner 144] - [Artikel] - https://books.google.de/books?id=re0JAQAAMAAJ;
  • [1952-122] Auguste Röttger: Das geistige Ringen unserer Zeit, in: Katholische Frauenbildung, Paderborn, 52???, 1952, 7/8, S. 480-489, zu Romano Guardini S. 480 und 488 [Gerner 147] - [Artikel] - [noch nicht online]
  • [1952-123] Josef Spiegel: Die Begegnung, in: Der Katholische Erzieher, Bochum, 15, 1962???, 1, S. 7-9, zu Romano Guardini S. 7f. [Gerner 152] - [Artikel] - [noch nicht online]
  • [1952-124] [Englisch] Mary St. Catherine Sullivan: The Concept of Authority in Contemporary Educational Theory, [Thesis] Washington 1952 [neu aufgenommen] – [Monographie] - https://books.google.de/books?id=m_sJAAAAMAAJ; zu Romano Guardini:
    • S. 175 f.: "Guardini remarks too this newness of each situation as it presents afresh the demands of the Good - the Good awaiting fulfilment through man's cooperation.[158 Romano Guardini , Conscience , trans . Ada Lane ( New York : Benziger Brothers, 1932), p. 30] "The Good is not a dead law,“ he writes. „It is infinite life desirous of being born into this real world. The life, in ist pure essence, is inexpressible to us, just because it is infinite and at the same time wholly simple. It wants, however, to win through to earthly and human expression. This happens in the moral act. There is a mystery in moral action. It does not merely mean that a law has been fulfilled, or a rule applied, but that life has been given. It is a living begetting and bringing forth into finite and human reality, as a result of which that finite and human reality acquires an eternal fullness of meaning. … Moral action is concerned … with making humanly real that which is not yet thus real; with giving an earthly form to the Eternal and Infinite.[159 Ibid., pp. 31-32.] This involves not only apprehending the Good but also kneading and working it into reality if it is not to " reniain merely an in- fertile longing. We must mould it into the material of the reality surrounding us - into the situation. This, however, means that we grasp what is new. My actual surroundings - people, events, things, circumstances - all these appear, come to pass, and combine, here, and at this particular moment; and I must make it my business to grasp this moment - now. I must see what is contained in the actual situation, all that has to be discovered and appraised, and what here and now is the Good. This seeing, judging, deciding, doing - clear, courageous, deliberate, resolute; this strong and complete action, possessing blood and colour, impulse of heart and sureness of hand – this means doing the Good. Moral action, therefore, means the creation of something, not in stone, colour or sound, but in the stuff of real life. The world is always incomplete. It is always meeting us in the shape of the situation, in ordert hat we may fill up those things that are wanting in it by moral action, by moulding the Good out of it. … It is time for us to recognize moral action once again as creative work , and to allow the living moral powers to enter into it.[160 Ibid., pp. 32–33]“
    • S. 184: „Yet today, as ever the Church confronts man with a world of absolute values, an essential pattern of unconditional perfection, an order of life whose features bear the stamp of truth. It ist he Person of Christ. It ist he structure of values and standards which He personified and thaught, and which lives on in the moral and hierarchical order of the Church.[192 Guardini, The Church and the Catholic and the Spirit of the liturgy, p. 64] When man is thus „confronted with what is unconditionally valid,“ He faces and acknowledges his own essential limitation, but at the same time he sees that he can attach his finite life at every point to God's Infinite Life, and fill it with an unlimited content. He there finds rest. He rejoices in the fact that he is a creature, and still more that he is called to be a "partaker of the Divine Nature." His inner life becomes real, concentrated around a fixed centre, supported by eternal laws. His goal becomes clear, his action resolute, his whole life ordered and coherent – he becomes human.[193 Ibid., p. 65. …]
  • [1952-125] Erich Weniger: Die Eigenständigkeit der Erziehung in Theorie und Praxis. Probleme der akademischen Lehrerbildung, Weinheim o. J. (1952), zu Romano Guardini S. 124, 147 und 542 [Gerner 155, dort: „etwa 1953“] - [Monographie] - https://books.google.de/books?id=afVBAAAAIAAJ
    • [1995-000a] Erich Weniger: Der pädagogische Streit und die Wirklichkeit der Erziehung (1935), S. 88-98 (wird in der Sekundärliteratur als Streitgespräch mit Guardini, „dem beredten Anwalt katholischer Weltanschauung und Lebensführung“ (S. 88) gesehen, obwohl Guardini kaum/nicht ??? (überprüfen!!!) erwähnt wird, (so zum Beispiel Ilse Dahmer: Wenigers Erbschaft oder Vom erziehungswissenschaftlichen Umgang mit der "scheinlosen Macht" des Geistes, in: Zeitschrift für Pädagogik, 41, 1995, 3, S. 365-390, hier S. 381???) [neu aufgenommen] - [Artikel] - https://books.google.de/books?id=afVBAAAAIAAJ
  • [1952-126] Hans Windischer: Neue Probleme der pädagogischen Psychologie des Jugendalters, in: Wiener Zeitschrift für Philosophie, Psychologie, Pädagogik, 4, 1952/53, S. 301-306, zu Romano Guardini S. 304 und 306 [neu aufgenommen] - [Artikel] - https://books.google.de/books?id=re0JAQAAMAAJ
  • [1952-127] Hans Wollasch: Das Ziel der Erziehung, in: Friedrich Trost (Hrsg.): Handbuch der Heimerziehung, Frankfurt am Main 1952/55, S. 377-397, zu Romano Guardini S. 385-387 und 397 [Gerner 155] - [Artikel] - [noch nicht online]

Zu: Gottes Werkleute/Briefe über Selbstbildung (1921/1925)

  • [1952-128] Rezension zu: Guardini, Briefe über Selbstbildung, in: Bund Neudeutschland, Köln, 5, 1952, 9 (September 1952), S. 144 [Gerner 312] - [Rezension] - [noch nicht online]
  • [1952-129] Rezension zu: Guardini, Briefe über Selbstbildung, in: Der Jungführer, Düsseldorf/Würzburg, 3, 1952, 1, S. 56f. [Gerner 312] - [Rezension] - [noch nicht online]
  • [1952-130] Rezension zu: Guardini, Briefe über Selbstbildung, in: Der Katholische Erzieher, Bochum, 5, 1952, 3, S. 20f. [Gerner 312] - [Rezension] - [noch nicht online]
  • [1952-131] Rezension zu: Guardini, Briefe über Selbstbildung, in: Die Barke, Frankfurt am Main, 1952, Nr. 4, S. 12 („Von der Wahrhaftigkeit des Wortes“, S. 12-14) [Gerner 312] - [Rezension] - [noch nicht online]
  • [1952-132] H. Göbels: Rezension zu: Guardini, Briefe über Selbstbildung, in: Literarischer Ratgeber, München/Würzburg/Heidelberg, 38, 1952, S. 46 [Gerner 312] - [Rezension] - [noch nicht online]
  • [1952-133] [Niederländisch] K. Neudt: Rezension zu: Guardini, Brieven over levensvorming, in: Kultuurleven: maandschrift voor hernieuwing der geesteskultuur, 1952 [neu aufgenommen] – [Rezension] - https://books.google.de/books?id=y5QkAQAAIAAJ:
    • S. 335: „Dit is de Nederlandse vertaling door Dr J. Taels van één der vroegere wer ken van Guardini. Het oorspronkelijke werk verscheen in 1925 in boekvorm onder de titel „Gottes Werkleute" en kreeg in 1930 een tweede en bijgewerkte uitgave „Briefe über Selbstbildung". Later is Guardini meer bekend geworden om literair-philosophisch gebied, vooral door zijn onvolprezen „Der Herr". De religieuze vernieuwer van wereldformaat, die Guardini beslist is, is echter jarenlang de bezieler geweest van de katholieke jongeren in Duitsland tussen de twee oorlogen in, tot de wurgende Gleichschaltungspolitiek van het Nationaalsocialisme ook hieraan een einde maakte. Hij was het vooral in de heerlijke Quickborn-beweging, die ook op de Vlaamse jeugdbewegingen zo'n vruchtbare invloed had, al is dit niet door allen toegegeven geworden .... De hier gebundelde brieven waren oorspronkelijk tot de Quickborners gericht. Wij herinneren ons dankbaar dat zij, gepubliceerd in hun tijdschrift, onze eigen jeugd verblijd en verrijkt hebben. Zij worden hier intakt overgenomen en vertaald. Wij hopen dat zij ook de hedendaagse jeugd in Vlaanderen en Nederland, waarvan het ons wil voorkomen dat zij soms een teveel aan organisatie en een tekort aan innerlijke diepgang heeft en waardoor zij o. i. contrasteert met de generatie tussen de beide wereldoorlogen, tot bezinningslectuur moge strekken. Ook de jongere Guardini is diep en wijs, en Guardini kent altijd de jongeren omdat zijn geest steeds jong gebleven is en van de jeugd houdt.“
  • [1952-134] Nikolaus Seelhammer: Rezension zu: Guardini, Briefe über Selbstbildung, in: Trierer theologische Zeitschrift, Trier, 61, 1952, S. 128 [Mercker 2844] - [Rezension] - https://books.google.de/books?id=WMQtAAAAYAAJ;


Bearbeiten

Rezensionen zu: Briefe vom Comer See (1927)

  • [1952-135] Von der Wahrhaftigkeit des Wortes (Rezension zu: Guardini, Briefe vom Comer See), in: Die Barke, Frankfurt am Main, 1952, 4, S. 12-14, zu Romano Guardini S. 13 [Gerner 313] - [Rezension] - [noch nicht online]


Bearbeiten

Rezensionen zu: Das Gute, das Gewissen und die Sammlung (1929)

  • [1952-136] Von der Wahrhaftigkeit des Wortes (Rezension zu: Guardini, Das Gute, das Gewissen und die Sammlung), in:Die Barke, Frankfurt am Main, 1952, 4, S. 12-14, zu Romano Guardini S. 13 [Gerner 372] - [Rezension] - [noch nicht online]


Bearbeiten

Rezensionen zu: Die Annahme seiner selbst (1953)

  • [1952-137] Ankündigung Religiöses Bildungswerk München, in: Münchener Katholische Kirchenzeitung, München, 45, 1952, 25 (22. Juni 1952), S. 337 (Vortrag Prof. Guardini 20. Juni 20 Uhr Newman-Haus, Thema: „Das Jasagen zu sich selbst“) [Gerner 268] - [Artikel] - [noch nicht online]
  • [1952-138] Das „Ja-Sagen“ zu sich selbst (Vortragsbericht), in: Münchener Katholische Kirchenzeitung, München, 28, 1952, 25 (13. Juli 1952), S. 366 [Gerner 268] - [Artikel] - [noch nicht online]
  • [1952-139] Ankündigung Religiöses Bildungswerk München, in: Münchener Katholische Kirchenzeitung, München, 45, 1952, 50 (14. Dezember 1952), S. 686 (Vortrag Prof. Guardini 15. Dezember 19.30 Pfarrsaal Herz-Jesu (Wiederholung), Thema: „Das Jasagen zu sich selbst“) [Gerner 268] - [Artikel] - [noch nicht online]


Bearbeiten